W 1933 roku Korea znajduje się pod brutalnym japońskim butem. Promykiem nadziei jest prężnie działający ruch oporu. Coraz bardziej zagrożone japońskie władze zbierają piątkę podejrzanych w ustronnym hotelu, aby ustalić kto jest nieuchwytnym Duchem, prominentną postacią w szeregach rebeliantów. Zaczyna się emocjonująca rozgrywka na śmierć i życie, w której nikt nie jest tym, za kogo się podaje. Czy uda się ustalić, kto jest Duchem? Czy Duch w ogóle istnieje? Opowieść, która zaczyna się jak typowy film szpiegowski, przemienia się w spektakularną i bardzo atrakcyjną historię o zapłacie za krzywdy.
Prezentowany w Cannes portret niemieckiego artysty Anselma Kiefera jest jak jego wielkoformatowe rzeźby – choć monumentalny, nie porzuca ludzkiej perspektywy. I nie jest to na pewno klasyczny dokument z „gadającymi głowami”. Po pamiętnej „Pinie” Wim Wenders proponuje kolejne immersyjne doświadczenie filmowe, dzięki któremu możemy wkroczyć do świata twórcy i jego dzieł. Fabularyzowane sceny, materiały archiwalne i zrealizowane w 3D ujęcia z gigantycznej pracowni składają się na zniuansowany obraz człowieka walczącego z powojenną zbiorową amnezją. Urodzony w 1945 roku Kiefer, uczeń Josepha Beuysa – na początku kariery przez niektórych uznawany za zwykłego prowokatora, a nawet sympatyka nazizmu – upominał się w swoich pracach o pamięć trudnej przeszłości Niemiec, tak jak Heinrich Böll w literaturze. Wenders wędruje z kamerą po wielohektarowym terenie we francuskim Barjac – studiu artystycznym, a zarazem ulegającej entropii wystawie. Budowanie i rozpad, mit i konkret, świadectwo i zanik – te fascynacje widać w tworzonych przez Kiefera obiektach: kilkupiętrowych betonowych wieżach czy podziemnych tunelach. Jednocześnie reżyser pozwala sobie na czuły filmowy gest – spotkanie małego Anselma (w tej roli kuzyn Wendersa) z cenionym artystą.
Kino Amondo zaprasza wszystkich fanów muzyki elektronicznej do podróży z nowym autorskim cyklem ,,O takie kino tańczymy”. Udowodnimy, że potrafi ona być w kinie kluczową bohaterką - i świetnie się w tym odnajduje.
Zaprezentujemy Wam filmy, w których elektronika jest tłem do wydarzeń, napędza bohaterów, prowokuje ich do zmian. A nas - widzów - do trwania jeszcze przez chwilę po seansie w kontakcie z brzmieniem prosto z ekranu.
PLAN:
20:00 “Ema” (2019) reż. Pablo Larrain
Energiczne, transowe love story osadzone w legendarnym mieście Valparaíso autorstwa chilijskiego mistrza, Pablo Larraína. To taneczne arcydzieło, które trzeba zobaczyć na wielkim ekranie! Psychodeliczna uczta na miarę „Climaxu” Gaspara Noé.
21:45 DJ SET madikoptah
madikoptah to mieszkająca w Warszawie selektorka, słuchaczka i dumna reprezentantka kolektywu artystycznego regime brigade. Pasjonatka brzmień bassowych, połamanych, silnie perkusyjnych i wychodzących poza popularne klubowe konwencje. Od 2022 eksploruje je na antenie Radia Kapitał w audycji BASSKET.
W ten piątkowy wieczór prowadzić nas w tan będą brzmienia z Ameryki Południowej, podtrzymując naszą energię po seansie wyprodukowanej w Chile “Emy”.
W odległej krainie leży Dolina Muminków, urzekające, przyprawiające o zdumienie miejsce pełne tajemnic. Spokojne wieczory sprzyjają snuciu niebywałych opowieści z przeszłości, a Tatuś Muminka ma ich całkiem sporo. On też był kiedyś małym Muminkiem i nie uwierzycie, co wtedy robił! Latający statek, bal u króla, morskie przeprawy… Czy Tatuś Muminka spełnił marzenia i został w młodości prawdziwym łowcą przygód? Samotne wędrówki, tajemnicza Buka i podwodny świat to dopiero początek historii! Młody Tatuś Muminka zabiera nas w swoje pełne przygód dzieciństwo, odkrywa nowe, niezwykłe krainy, a po drodze spotyka wspaniałych, dobrze nam znanych przyjaciół. Czy to na pewno ten sam spokojny i poważny Tatuś Muminka?
Prezentowany w Cannes portret niemieckiego artysty Anselma Kiefera jest jak jego wielkoformatowe rzeźby – choć monumentalny, nie porzuca ludzkiej perspektywy. I nie jest to na pewno klasyczny dokument z „gadającymi głowami”. Po pamiętnej „Pinie” Wim Wenders proponuje kolejne immersyjne doświadczenie filmowe, dzięki któremu możemy wkroczyć do świata twórcy i jego dzieł. Fabularyzowane sceny, materiały archiwalne i zrealizowane w 3D ujęcia z gigantycznej pracowni składają się na zniuansowany obraz człowieka walczącego z powojenną zbiorową amnezją. Urodzony w 1945 roku Kiefer, uczeń Josepha Beuysa – na początku kariery przez niektórych uznawany za zwykłego prowokatora, a nawet sympatyka nazizmu – upominał się w swoich pracach o pamięć trudnej przeszłości Niemiec, tak jak Heinrich Böll w literaturze. Wenders wędruje z kamerą po wielohektarowym terenie we francuskim Barjac – studiu artystycznym, a zarazem ulegającej entropii wystawie. Budowanie i rozpad, mit i konkret, świadectwo i zanik – te fascynacje widać w tworzonych przez Kiefera obiektach: kilkupiętrowych betonowych wieżach czy podziemnych tunelach. Jednocześnie reżyser pozwala sobie na czuły filmowy gest – spotkanie małego Anselma (w tej roli kuzyn Wendersa) z cenionym artystą.
Siedem historii, wielu bohaterów. Sporo ich dzieli – wiek, doświadczenie, motywacje, życiowe priorytety. Łączy poczucie niespełnienia, skrywana frustracja, wyczuwalny podskórny niepokój. Każdy z nich próbuje wyrazić swoje emocje, ale czuje się niezrozumiany. Komunikacyjny rozdźwięk widać w każdej formie relacji: rodzinnej, przyjacielskiej, partnerskiej. Dotyczy on nie tylko uczuć czy spojrzenia na świat, ale też niezabliźnionych jeszcze ran czy niesprecyzowanych planów na przyszłość. Młoda dziewczyna obwinia ojca za śmierć matki, para nie może zdecydować, czy to najlepszy moment na dziecko, inna spiera się o poprzedni związek mężczyzny, kobieta próbuje wpłynąć na światopogląd swojego syna. Każdy z bohaterów, także pozostałych historii, czuje się osaczony i samotny.
David Lynch stwierdził, że Deep End to jedyny kolorowy film, który warto zobaczyć – siódma fabuła Jerzego Skolimowskiego faktycznie została zapamiętana przede wszystkim jako osiągnięcie estetyczne, z bezbłędną scenografią i kolorystyką, podkreślającą portret młodzieńczych namiętności w zimnej robotniczej Anglii lat sześcdziesiątych. 15-letni Mike zaczyna pracę w londyńskiej łaźni. Pracuje tam również Susan – dziesięć lat starsza od niego atrakcyjna dziewczyna, która romansuje jednocześnie z dwoma mężczyznami. Zakochuje się w niej także Mike. Dziewczyna staje się obsesyjną młodzieńczą miłością chłopaka, który codziennie po pracy ją śledzi.
<div class="filmPosterSection__plot clamped">Rezolutna Kicia Kocia razem z wiernymi przyjaciółmi: Packiem, Adelką i Juliankiem odkrywa odważnie świat i stawia czoła wielu nowym sytuacjom. Przygody Kici Koci odzwierciedlają dziecięcą wrażliwość oraz ukazują pełną ciepła i radości codzienność. Czynności takie jak mycie się, gotowanie, jazda pociągiem, radzenie sobie z przeziębieniem czy zawieranie przyjaźni pomagają najmłodszym oswajać się z nowymi emocjami i uczuciami. Kicia Kocia znajdzie odpowiedź na wszystko. Filmowe opowieści na podstawie uwielbianych książek Anity Głowińskiej to idealna okazja na jeden z pierwszych, niezapomnianych seansów w kinie.</div>
<div class="filmPosterSection__info filmInfo">
<h2 class="filmInfo__trailerInfo"></h2>
</div>
Każdy ponoć ma swoją Chimerę. Coś, o czym marzy, ale nie może tego zdobyć. Dla grupy drobnych złodziejaszków rabujących okoliczne groby i handlujących archeologicznymi znaleziskami to chęć szybkiego wzbogacenia się. Oznaczałaby ona wybawienie od dalszej pracy. Arthurowi (Josh O’Connor) z kolei przypomina Beniaminę. Kobietę, którą kochał i stracił. Mężczyzna łatwo się jednak nie poddaje i postanawia rzucić wyzwanie niemożliwemu. Nawet jeżeli oznaczałoby to błąkanie się po mitycznych zaświatach. W poszukiwaniu legendarnych zakopanych drzwi, pozwalających przekroczyć mu próg innej rzeczywistości, Arthur łączy siły z rabusiami. Oferuje im swój talent do wskazywania miejsc, gdzie znajdują się starożytne skarby, w zamian za to, że będą dla niego przekopywać okolicę. Tak rozpoczyna się niezwykła, pełna magii podróż w nieznane.
Nowy film Alice Rohrwacher to romantyczna opowieść o poszukiwaniu spełnienia, gdzie przeszłość i teraźniejszość wzajemnie się dopełniają. Kolejna w dorobku włoskiej reżyserki pełna oryginalnych bohaterów, lokalnego folkloru oraz niezwykłych krajobrazów piękna filmowa baśń.
Ogromne emocje i szansa, która zdarza się raz w życiu. W trakcie eliminacji jest ich 160, do finału trafia zaledwie 12 osób. Konkurs Chopinowski jest najbardziej prestiżowym wydarzeniem tego typu na świecie. Odbywa się co pięć lat w Warszawie i biorą w nim udział największej sławy pianiści i pianistki. Na pierwszym planie w filmie „Pianoforte”, który do kin trafi 16 lutego, znajdują się młodzi uczestnicy konkursu z różnych stron świata i ich marzenia.
Swoje życie od dzieciństwa podporządkowali grze na fortepianie i czują się gotowi, żeby stanąć do rywalizacji. Po raz pierwszy w historii mamy szansę obserwować ich zakulisowe katorżnicze przygotowania, ale towarzyszymy im także prywatnie, kiedy odsłaniają swoje barwne, niepokorne osobowości. Niektórzy marzą o graniu w ulubioną grę na konsoli, inni w oczekiwaniu na werdykt spędzają bezsenne noce w warszawskich barach. Nieubłagane reguły konkursu sprawiają, że nie dla wszystkich znajdzie się miejsce na podium. To wciągająca opowieść o dojrzewaniu, buncie i muzyce w cieniu ogromnych oczekiwań.
Nowy film Kuby Piątka był hitem festiwalu Sundance i otrzymał Nagrodę Publiczności w czasie największego polskiego festiwalu filmowego - Millennium Docs Against Gravity.
David Lynch stwierdził, że Deep End to jedyny kolorowy film, który warto zobaczyć – siódma fabuła Jerzego Skolimowskiego faktycznie została zapamiętana przede wszystkim jako osiągnięcie estetyczne, z bezbłędną scenografią i kolorystyką, podkreślającą portret młodzieńczych namiętności w zimnej robotniczej Anglii lat sześcdziesiątych. 15-letni Mike zaczyna pracę w londyńskiej łaźni. Pracuje tam również Susan – dziesięć lat starsza od niego atrakcyjna dziewczyna, która romansuje jednocześnie z dwoma mężczyznami. Zakochuje się w niej także Mike. Dziewczyna staje się obsesyjną młodzieńczą miłością chłopaka, który codziennie po pracy ją śledzi.
Młoda przybyszka z Europy Wschodniej przyjeżdża do Ameryki szukać lepszego życia. Szybko odkrywa, że wyobrażenie w niczym nie przypomina prawdziwego świata.
Teoretycznie można opisać fabułę Setek bobrów – oto znany z zamiłowania do alkoholu producent nalewki jabłkowej traci cały swój dobytek i zostaje zmuszony do polowania na okoliczne bobry, by odbudować swoją karierę. Problem w tym, że to trochę tak, jakby Interstellar opisać jako „film o facecie siedzącym za szafą”. Niby wszystko się zgadza, ale wrażeń z seansu nie oddaje.
Setki bobrów to bowiem (prawdopodobnie jedyna) współczesna próba wskrzeszenia komedii slapstickowej w jej najbardziej odjechanym wydaniu. Logika i prawa fizyki idą w las już podczas otwarcia, a dalej jest tylko lepiej, bo pochodzący z Wisconsin reżyser Mike Cheslik wspina się na wyżyny kreatywności, by rozbawić widza. Efektem jest kompletnie szalona komedia, której bliżej do pełnometrażowego, aktorskiego odcinka Zwariowanych melodii niż do typowych przedstawicieli tego gatunku. Jedno jest pewne: gdyby komuś udało się wskrzesić Bustera Keatona i pokazać mu Setki bobrów, mistrz slapsticku na pewno uroniłby niejedną łzę wzruszenia.
Wielowarstwowy, pociągający dramat wielkiego współczesnego francuskiego reżysera Oliviera Assayasa, który znów robi kino o kinie i pochyla się nad tarciami na skrzyżowaniu sztuki wysokiej i kultury popularnej. Juliette Binoche wciela się w Marię, ikonę sceny i ekranu, która jest przekonywana do zagrania w nowej adaptacji sztuki, która uczyniła ją sławną – tylko tym razem musi przyjąć rolę starszej kobiety. Kristen Stewart dorównuje jej w roli znękanej asystentki, na której fanaberyjna szefowa polega zarówno w sferze zawodowej i emocjonalnej. Z kolei Chloë Grace Moretz wciela się w aktorkę obsadzoną naprzeciw Marii, młodą dziewczynę czekającą na swój moment w świetle sławy. Abstrakcyjny, zamyślony film, wypełniony eterycznymi obrazami szwajcarskich Alp, genialnie dramatyzuje rozrachunek jednej kobiety z samą sobą i światem.
Pokaz organizowany we współpracy z Instytutem Francuskim w Warszawie.
Jarmusch rozpoczął swój cykl krótkich etiud filmowych 18 lat temu, w tych szczęśliwych czasa¬ch, gdy można było zapalić papierosa w publicznym miejscu bez narażenia się na zarzut próby zabójstwa Teraz otrzymujemy ich pełną antologię: 11 krótkich filmików, których bohaterowie popijając kawę i paląc papierosy rozmawiają na przeróżne tematy. Wyk: Roberto Benigni, Steven Wright, Steve Buscemi, Iggy Pop, Tom Waits, Cate Blanchett, Alfred Molina, Bill Murray.
Prezentowany w Cannes portret niemieckiego artysty Anselma Kiefera jest jak jego wielkoformatowe rzeźby – choć monumentalny, nie porzuca ludzkiej perspektywy. I nie jest to na pewno klasyczny dokument z „gadającymi głowami”. Po pamiętnej „Pinie” Wim Wenders proponuje kolejne immersyjne doświadczenie filmowe, dzięki któremu możemy wkroczyć do świata twórcy i jego dzieł. Fabularyzowane sceny, materiały archiwalne i zrealizowane w 3D ujęcia z gigantycznej pracowni składają się na zniuansowany obraz człowieka walczącego z powojenną zbiorową amnezją. Urodzony w 1945 roku Kiefer, uczeń Josepha Beuysa – na początku kariery przez niektórych uznawany za zwykłego prowokatora, a nawet sympatyka nazizmu – upominał się w swoich pracach o pamięć trudnej przeszłości Niemiec, tak jak Heinrich Böll w literaturze. Wenders wędruje z kamerą po wielohektarowym terenie we francuskim Barjac – studiu artystycznym, a zarazem ulegającej entropii wystawie. Budowanie i rozpad, mit i konkret, świadectwo i zanik – te fascynacje widać w tworzonych przez Kiefera obiektach: kilkupiętrowych betonowych wieżach czy podziemnych tunelach. Jednocześnie reżyser pozwala sobie na czuły filmowy gest – spotkanie małego Anselma (w tej roli kuzyn Wendersa) z cenionym artystą.
„Aftersun” to pełnometrażowy debiut reżyserski Szkotki Charlotte Wells, inspirowany jej własną historią. Wells porusza w nas najczulsze struny, budując swój film z nostalgicznych impresji i ulotnych emocji związanych z autentycznym wyjazdem wakacyjnym z ojcem do tureckiego kurortu w latach 90. Reżyserka opowiada o dojrzewaniu i o byciu sobą w relacji dziecka z rodzicem. Jednym z producentów „Aftersun” jest Barry Jenkins, nagrodzony Oscarem za „Moonlight”. W tle słyszymy muzyczne hity lat 90. – od „Macareny”, przez „Losing My Religion”, aż po wymowny utwór „Under Pressure” w wykonaniu Davida Bowiego i Freddiego Mercury’ego (jedna z najbardziej poruszających scen tańca we współczesnym kinie).
Każdy ponoć ma swoją Chimerę. Coś, o czym marzy, ale nie może tego zdobyć. Dla grupy drobnych złodziejaszków rabujących okoliczne groby i handlujących archeologicznymi znaleziskami to chęć szybkiego wzbogacenia się. Oznaczałaby ona wybawienie od dalszej pracy. Arthurowi (Josh O’Connor) z kolei przypomina Beniaminę. Kobietę, którą kochał i stracił. Mężczyzna łatwo się jednak nie poddaje i postanawia rzucić wyzwanie niemożliwemu. Nawet jeżeli oznaczałoby to błąkanie się po mitycznych zaświatach. W poszukiwaniu legendarnych zakopanych drzwi, pozwalających przekroczyć mu próg innej rzeczywistości, Arthur łączy siły z rabusiami. Oferuje im swój talent do wskazywania miejsc, gdzie znajdują się starożytne skarby, w zamian za to, że będą dla niego przekopywać okolicę. Tak rozpoczyna się niezwykła, pełna magii podróż w nieznane.
Nowy film Alice Rohrwacher to romantyczna opowieść o poszukiwaniu spełnienia, gdzie przeszłość i teraźniejszość wzajemnie się dopełniają. Kolejna w dorobku włoskiej reżyserki pełna oryginalnych bohaterów, lokalnego folkloru oraz niezwykłych krajobrazów piękna filmowa baśń.
W 1933 roku Korea znajduje się pod brutalnym japońskim butem. Promykiem nadziei jest prężnie działający ruch oporu. Coraz bardziej zagrożone japońskie władze zbierają piątkę podejrzanych w ustronnym hotelu, aby ustalić kto jest nieuchwytnym Duchem, prominentną postacią w szeregach rebeliantów. Zaczyna się emocjonująca rozgrywka na śmierć i życie, w której nikt nie jest tym, za kogo się podaje. Czy uda się ustalić, kto jest Duchem? Czy Duch w ogóle istnieje? Opowieść, która zaczyna się jak typowy film szpiegowski, przemienia się w spektakularną i bardzo atrakcyjną historię o zapłacie za krzywdy.
Opętanie to nagrodzony na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes, drugi francuski film Andrzeja Żuławskiego. Film przedstawia historię Marka i Anny, którzy przechodzą przez małżeński kryzys spowodowany długotrwałą nieobecnością Marka i romansem Anny. Anna zaniedbuje ich wspólne dziecko i popada w coraz bardziej ekstremalne stany emocjonalne. Mark stara się dowiedzieć, co jest przyczyną jej dziwnego zachowania i ratować związek. Sytuacja staje się bardziej skomplikowana, gdy Mark poznaje, do złudzenia przypominającą jego żonę, Helenę.
Prezentowany w Cannes portret niemieckiego artysty Anselma Kiefera jest jak jego wielkoformatowe rzeźby – choć monumentalny, nie porzuca ludzkiej perspektywy. I nie jest to na pewno klasyczny dokument z „gadającymi głowami”. Po pamiętnej „Pinie” Wim Wenders proponuje kolejne immersyjne doświadczenie filmowe, dzięki któremu możemy wkroczyć do świata twórcy i jego dzieł. Fabularyzowane sceny, materiały archiwalne i zrealizowane w 3D ujęcia z gigantycznej pracowni składają się na zniuansowany obraz człowieka walczącego z powojenną zbiorową amnezją. Urodzony w 1945 roku Kiefer, uczeń Josepha Beuysa – na początku kariery przez niektórych uznawany za zwykłego prowokatora, a nawet sympatyka nazizmu – upominał się w swoich pracach o pamięć trudnej przeszłości Niemiec, tak jak Heinrich Böll w literaturze. Wenders wędruje z kamerą po wielohektarowym terenie we francuskim Barjac – studiu artystycznym, a zarazem ulegającej entropii wystawie. Budowanie i rozpad, mit i konkret, świadectwo i zanik – te fascynacje widać w tworzonych przez Kiefera obiektach: kilkupiętrowych betonowych wieżach czy podziemnych tunelach. Jednocześnie reżyser pozwala sobie na czuły filmowy gest – spotkanie małego Anselma (w tej roli kuzyn Wendersa) z cenionym artystą.
